Le ciel est par dessus le toit
Le ciel est, par-dessus le toit,
Si bleu, si calme!
Un arbre, par-dessus le toit,
Berce sa palme.
La cloche, dans le ciel qu’on voit,
Doucement tinte.
Un oiseau sur l’arbre qu’on voit,
Chante sa plainte.
Mon Dieu, mon Dieu, la vie est là
Simple et tranquille.
Cette paisible rumeur-là
Vient de la ville.
– Qu’as-tu fait, ô toi que voilà
Pleurant sans cesse,
Dis, qu’as-tu fait, toi que voilà,
De ta jeunesse ?
(Paul Verlaine, Sagesse, 1881)
Ο Ουρανός
Το γαλανό ουρανό χαρά αποπάνω μου
θεού γιομίζει.
Ένα δεντρί το βάγιο του από πάνω μου
το ναναρίζει.
Σημάντρου αχός στον ουρανό που φαίνεται
γλυκοσκορπιέται.
Ένα πουλάκι στο δεντρί που φαίνεται
παραπονιέται.
Ήσυχη, απλή, θεέ μου, η ζωή ειν’ εκεί…
ειρηνοφόρα
τουτ’ η βοή που φτάνει, ειν’ από κει,
από τη χώρα.
Τι τάκαμες, εσύ που κλαις και κλαις,
δάκρυα ποτάμι,
τα νιάτα σου –πες, πες μου– εσύ που κλαις,
τι τάχεις κάμει;
Μετάφραση: Κ. Παλαμάς