που εχαιρόμουν μια φορά,
έτσι σε μιαν ώρα,
μες σ’αυτή την χώρα
όλα αλλάξαν τώρα!Και απο τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.
Νιοί και νιές που περπατούν
και φαιδρά με χαιρετούν,
η φαιδρότη των θα λείψη
άμα ιδούνε να προκύψη
η ιδική μου θλίψη.
Ως και τα μικρά παιδιά
που έχουν εύθυμη καρδία
κάμνουν πρόσωπο θλιμμένο
σαν με βλέπουν να διαβαίνω
τον ορφανεμένο.
Εις τον πρίνο, στην ελιά
τα γλυκόφωνα πουλιά,
που ‘ναι για να κελαηδούνε,
και τον ίσκιο μου να ιδούνε
σιωπούνε.
Και ο γαλάζιος ουρανός
σαν τον βλέπω, ορφανός
όψη στρέφει·
φως τα ωραία του νέφη
δεν τα στέφει.
Και η θάλασσα η πλατιά,
δίχως μάτια, δίχως ‘φτιά
όταν νιώση το αργό μου βήμα,
ησυχάζει πια το κύμα,
σαν να κλαίη: Αχ, τι κρίμα!
Στο λιβάδι το βαθύ
η φωνή μου να ακουσθή,
τα φαιδρά τα πεταλούδια
παραιτούνε τα λουλούδια,
τα τραγούδια!
Και το ρυάκι, που λαλεί
παραμύθια και π’ λαλεί,
στην σκιάν μου σαν διαβαίνη,
σιωπά και μένει
και δεν κρένει.
Και το αγέρι το φαιδρό,
εις το φύλλωμα το αδρό,
σαν με νιώση,
δεν μπορεί πλέον να δώση
αρωμάδα τόση.
Μον’ ο άγριος ο βοριάς
κρύος, μελανής θωριάς,
καβαλάρης πάνω στ’ατι
μου σφυρίζει στ΄αυτί κάτι
και διατάττει:
Μες στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά·
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ενα μνήμα!
Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ
το μυριάκρυβο ονομά της,
κι απ’ τα χώματα της
η φωνή της η χρυσή
μου φωνάζει “έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!”