“Prison’s just like the free world: Bullshit, violence, and death; only in prison it’s on a tighter schedule”.
Andrew Vachss
“Great Art is horseshit, buy tacos”
Charles Bukowski
Ο Αύγουστος του 2017, με βρήκε στο μεθυστικό Άμστερνταμ. Στο δρόμο προς το σπίτι του μεγάλου ζωγράφου Ρέμπραντ, συνάντησα ένα μικρό βιβλιοπωλείο, από κείνα που μου υπενθυμίζουν πως ο ορισμός του βιβλιοπωλείου που έχω κτίσει διαχρονικά στο μυαλό μου, ίσως και να μην είναι τελικά και τόσο άκυρος. Στοίβες βιβλίων κάτω στο πάτωμα, ελάχιστος χώρος στο ενδιάμεσό τους, τόσος που με δυσκολία θα τον ονόμαζες διάδρομο. Είπα, μετά την επίσκεψη στο Ρέμπραντ, εδώ πρέπει να μπω.
Όπερ και εγένετο. Ρώτησα για βιβλία ποίησης, στα αγγλικά. Ο υπεύθυνος είχε μόνο τρία να μου δείξει. «Stone Hotel». Το πρώτο που έπεσε στα μάτια μου. Λίγο το ποίημα στο οπισθόφυλλο, λίγο το συρματόπλεγμα που είχε για φωτό στην πρώτη σελίδα, λίγο οι ελάχιστε επιλογές που είχα, αυτό ήταν, το πήρα. Έπειτα κάθισα σ’ ένα πανέμορφο κανάλι, εκεί δυο βήματα πάρα δίπλα, και μαζί του πέρασα, ένα απόγευμα που σίγουρα δε ξεχνιέται.
Γραμμένο από έναν ληστή ποιητή. Εν ονόματι Reagan Butcher. Στη φυλακή 8 χρόνια, τον φώναζαν Butch, και μέχρι σήμερα, 14 χρόνια αφότου βγήκε, έτσι του αρέσει να τον φωνάζουν. «Μόνο στο Butch γυρνάω». Γεννημένος το 1969 στο Seattle της Αμερικής, καταδικάστηκε σε 8ετή φυλάκιση το 1996, για Πρώτου Βαθμού Ένοπλη Ληστεία.
Την ποιητική συλλογή «Stone Hotel, την έγραψε κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε αυτό το…πέτρινο ξενοδοχείο. Την απήλαυσα όσο τίποτα εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα. Ξέρεις, καμιά φορά, η απλότητα του αποτυπώματος και η σχεδόν σίγουρη πιθανότητα που έχουν κάποια ποιήματα να παραμείνουν άσημα, τους δίνει μία άλλη γοητεία.
Πιο κάτω, μερικά από τα ποιήματα που ξεχώρισαν στο δικό μου αμφιβληστροειδή. Για όσους επιθυμούν να ταξιδέψουν μαζί τους. Και να θυμάστε. Tη ζωή, πρέπει να μάθουμε να την παίρνουμε “Just the way it is“.
yeah, the money, motherfucker
no bigger than a broom closet
you leave your clothes in a pile
run fingers thru your hair
privacy is a thing of the past
like ice cream and automobiles
dollar bills and the smiles of females
on your shriveled up dick
shy like a baby turtle’s head
so you can get back to bed
with the unspoken message
and everything else in here
so when the representative
walked up to him in the dayroom
and caught him on the jaw
the puncher told his crew
and ducked a DWI by fleeing the scene in a panic
but still had to face the old man
he told me over the phone
“all that matters is that you are ok; i can always get
another car but i can’t get another son.”
he meant just the opposite
he already had another son
monday january 1st 2001
brand new day
brand new week
brand new month
brand new year
brand new century
brand new millennium
same old me
“stabbed a nigger” at san quentin
memories of you
i’m tired of hating myself on your behalf
i used to be so hungry
for your mouth, your breasts, your ass
you claimed i made you feel stupid
you resented my tongue and my mind
so you took up with mute knuckle-draggers
who posed no threat to your simple world-view
you complained that i never worked
and i guess that much is true
and although
i swore i would never again
see the company of your smile
i’, sure it would make you happy
if you knew
i still masturbate
to memories
of you
worried
i haven’t
been behind
the wheel of
an automobile
in 7 years.
i wonder if
i will remember
how to operate
a motor vehicle
when i get out?
it’s a silly question
they say driving
is like fucking:
once you’ve done it
you never forget how.
well,
i’m worried
about
the fucking part
too.
words of wisdom
i’ve had my romance with guns
and breaking the law
i’ve had my fun with drugs
and climbing the walls
and i’m here
to tell you all
to forget it
it’s a waste of time
just the way it is
i was homeless and unemployed for long periods.
i lived on the streets, slept in cars and on couches.
i injected heroine, cocaine, and methamphetamines
into my veins
smoked pot almost every day for 15 years,
drank oceans of wine, whiskey, and beer.
i held people up at gunpoint, was chased and beaten
by the police, sat and played chess with men
who were destined for Death Row.
i am not proud nor am i ashamed
of the things i’ve done.
i do not write about them
in order to glorify them.
i write about them because
these experiences make up
a large portion of my life.
that’s just the way it is.
