Κι έτσι όπως ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα
έβλεπες από κάτω τέτοιες ανείπωτες ιστορίες
μόνιμοι κάτοικοι μιας ίριδας
που εστιάζοντας μέσα-έξω
γίνεται μόνο πιο σίγουρη
πως αυτά που έβλεπε τόσα χρόνια
δεν ήταν γι’ αυτά τα μάτια.
Αυτά που εισχώρησαν μέσα
έκτισαν ίνα-ίνα
τόσο πυκνό τον χιτώνα που κοιτώντας τον λες,
τί συμπυκνωμένη ομορφιά κρύφτηκε μες σ’ αυτό το μαύρο,
τί καταρράκτες προσπαθούν να ξεχυθούν από εκεί πάνω
εκλιπαρώντας να ξεφύγουν
πριν φτάσουν λίγο πιο κάτω στις ρυτίδες και παγώσουν;
Οταν η ποίηση είναι αληθινή και έχει για μάνα τη θλίψη κερδίζουμε ως αναγνώστες κάτι διαμάντια σαν αυτό!
Διαμάντι Στέφανε, έτσι όπως το γράψατε. Τι ωραία ποίηση είναι αυτή…!
Πράγματι διαμάντι ποίημα. Συγχαρητήρια κυρία Ιωαννίδου.
Ευθύβουλος Παπαϊωάννου
ΘΑΥΜΆΣΙΟ