February 8, 2018

Σαν ποίημα… – Μιχάλης Βάκρινος

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

Εκ των προτέρων γνώριζες και εσύ
τους ορισμούς που δόθηκαν στο χρήσιμο.
(διαβάστηκαν και τόσα λεξικά
για να μπορέσει να ταιριάξει κάποια ρίμα).

Πάντοτε.
Οι θάλασσες κρατάν και δίνουν συμβουλές,
το κάθε βλέμμα θα χρωστάει ένα δάκρυ.

Τα αστέρια πάντα θα φωτίζουν, πάντα χάνονται
εμείς θα τα ονομάζουμε ευχές.

Ψυχές!Ψυχές, σκόρπια εγώ, ανάσταση και σταύρωση
μα τίποτα δεν φάνηκε να αλλάζει.

Σαν περιττά τόσα στολίδια στο συναίσθημα.

Μακάρι ό,τι γράφεται – να νιώθεται
και ας αναπνέουμε με τις παραμορφώσεις.

Κάποιες φορές η άκρη του ματιού
σταμάταγε κρυφά σε στίχους πιο σπουδαίους.

Η μοναξιά, Ω! μοναξιά, θα μας χλευάζει.

Άλλοτε αυτόχειρες, αστοί, ιδανικοί,
θα μας ορίζουν ιδεατές μελαγχολίες.

Μια μεγαλοστομία για κατακλείδα.

Και ίσως ποτέ κανένας μας μη μάθει
αν καταφέραμε να γράψουμε ένα ποίημα.

 

Το ποίημα ανήκει στη δεύτερη ποιητική συλλογή του Μιχάλη Βάκρινου, “Νους νεκρός εν τη γενέσει του”

Leave a Comment