November 10, 2017

Ένα ποίημα του Μιχάλη Βάκρινου

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

ΙΙΙ

Μέρες σιωπώ
Τόσες που νομίζω
πως ξέχασα τις λέξεις όλες, εύκολα

Μα αλήθεια.
Εγώ ήμουν τόσο πρόθυμος να πω καλημέρα
να γράψω τι μου λείπει
σ’ένα μικρό κομμάτι τετραδίου
να θυμηθώ δυο τρείς προτάσεις που είχαν νόημα

Όμως τι να φωνάξω μες στη νύχτα;

Άδειοι οι δρόμοι
και τη δική μου πολυκοσμία, δανεική την είχα.

Με το πικρό μελάνι της εξόφλησης,
τη μνήμη συντηρώ
μέσα σε όνειρα, 
σε τετράδια αδιάβαστα
και το σκοτάδι
ακέραιο στις λέξεις μου.

Και αφού το φως
κανενός ξένου φεγγαριού 
σκιά δεν κάνει
απόψε να με κρύψει.
Κύματα ας σκαλίσω μες στις λέξεις,
να σωθώ.

Ασε τα οράματα!

Εγινε πια,
τόσο στενό το παρελθόν,
που μέσα του χωράει έναν μονάχα.

Μα αλήθεια.
Εγώ ήμουν τόσο πρόθυμος να πω καλημέρα
να γράψω τι μου λείπει
σ’ένα μικρό κομμάτι τετραδίου…

 

Μ.Βάκρινος 4/11/2017

Leave a Comment