ΕΠΑΡΜΑΣ ΤΖΑΙ ΚΑΝΕΙ ΜΑΣ
Θεέ ‘ναν πράμαν πεθυμώ, τίποτε παραπάνω,
να δω τον αγνοούμενον τον γυιόν μου, τζ’ ας πεθάνω.
Να ξαναμπεί της πόρτας μου τζ’ η τσιάντα στην μασκάλην
τζαι να μου πει «γειά σου παπά» τζ’ ας γείρω που την άλλην.
Τζαι να τον δει η μάνα του τζαι να τον αγκαλιάσει
πέρκι(1) σταθούν τ’ αμμάδκια της, πέρκι χαμογελάσει.
Πο’ σει παφ’ ης εχάθηκεν(2) πον βρίσσει του κλαμάτου(3)
τζ’ εγίνηκαν τ’ αμμάδκια της χολέτρες(4) του δωμάτου.
Τούτην την χάριν θέλουμεν Θεέ για το παιΐν μας.
ειδεκαν’ έπαρ’ μας(5) τζ’ εμάς να πνάσουμεν κανεί μας(6).
Το ποίημα ανήκει στη συλλογή “Ιερεμιάδα”, 1992. Ο Ηλίας Γεωργίου, γεννήθηκε και έζησε όλη σχεδόν τη ζωή του, με εξαίρεση τη διετή του παραμονή στην Αμερική, στο χωριό Αλάμπρα, της επαρχίας Λευκωσίας. Φοίτησε μέχρι το δημοτικό σχολείο της ενορίας. Έχει μία κόρη και δύο υιούς, ο ένας εκ των οποίων είναι μέχρι και σήμερα αγνοούμενος. Προερχόμενος από μία πολύ φτωχή οικογένεια, ο ποιητής ασχολήθηκε κυρίως με δύο επαγγέλματα: του γεωργοκτηνοτρόφου και του αγροφύλακα. Περισσότερα ποιήματα του κύριου Ηλία, μπορείτε να δείτε εδώ.
Γλωσσάρι:
– πέρκι(1): είθε να
– Πο’ σει παφ’ ης εχάθηκεν(2): που έχει από τότε που χάθηκε
– πον βρίσσει του κλαμάτου(3): που δε σταματά να κλαίει
– χολέτρες(4): υδροροές
– ειδεκαν’ έπαρ’ μας(5): αλλιώς πάρε κι εμάς
– να πνάσουμεν κανεί μας(6): να ησυχάσουμε και φτάνει