Μικρή η Βραζιλία απ’ το παράθυρο.
Μια φωτεινή του χάους πυγολαμπίδα,
που έλκει το οξυγόνο μου σαν λεία
ενώ εκπνέω ένα πτώμα από άνθρακα.
Πλέκω μια γέφυρα από γυμνά καλώδια
και απλώνω την ευαισθησία μου να φαίνεται
να ανεμίζει σ’ έναν άνεμο από έλικες.
Ως τον αστράγαλο μου το τσιμέντο,
έως το στόμα μου η στάθμη του νερού
και εισπνέω μόνο μυρωδιά από καμένο
κουφάρια βλέποντας ζώων, πουλιών, ανθρώπων.
Έχω στον κήπο μου μια πορτοκαλιά.
Πιστεύω πως αν κρεμαστώ, θα με αντέξει.
Πολύ συγκινητικό. Και ειδικά οι τελευταίοι δυο στίχοι, είναι φοβεροί (και επίτηδες χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο επίθετο). Θελει τόλμη για να τους γράψεις. Μπράβο, διαχρονικό αν και με επίκαιρη αφορμή.
Ελένη Θεοχαρίδου
Καθ. Φιλολογίας
Ιωάννινα