August 27, 2019

Περι(βάλλω)ν – Μιχάλης Βάκρινος

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ
Μικρή η Βραζιλία απ’ το παράθυρο.
 
Μια φωτεινή του χάους πυγολαμπίδα,
που έλκει το οξυγόνο μου σαν λεία
ενώ εκπνέω ένα πτώμα από άνθρακα.
 
Πλέκω μια γέφυρα από γυμνά καλώδια
και απλώνω την ευαισθησία μου να φαίνεται
να ανεμίζει σ’ έναν άνεμο από έλικες.
 
Ως τον αστράγαλο μου το τσιμέντο,
έως το στόμα μου η στάθμη του νερού
και εισπνέω μόνο μυρωδιά από καμένο
κουφάρια βλέποντας ζώων, πουλιών, ανθρώπων.
 
Έχω στον κήπο μου μια πορτοκαλιά.
Πιστεύω πως αν κρεμαστώ, θα με αντέξει.
1 Comment
  1. Ελένη Θεοχαρίδου August 28, 2019

    Πολύ συγκινητικό. Και ειδικά οι τελευταίοι δυο στίχοι, είναι φοβεροί (και επίτηδες χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο επίθετο). Θελει τόλμη για να τους γράψεις. Μπράβο, διαχρονικό αν και με επίκαιρη αφορμή.

    Ελένη Θεοχαρίδου
    Καθ. Φιλολογίας
    Ιωάννινα

    Reply

Leave a Comment