Τα βράδια
θα επιστρέφουμε στο ίδιο συναίσθημα,
θα χανόμαστε στην παραμόρφωση του ποτηριού,
τα χείλη στο γυάλινο πρίσμα
και οι νευρώνες στη γαλήνη.
Ανάλαφροι.
Από σύννεφο σε σύννεφο,
θα κόβουμε τις φλέβες
και θα φεύγουνε από μέσα
οι λέξεις, οι αγάπες
και οι αιτίες θα μιλάνε με τα αστέρια
την γλώσσα του έρωτα,
χωρίς ποτέ να ’χουν συναντηθεί.
Θα γεννιόμαστε σε άλλες πτυχές,
θα σε αγαπώ, θα σε σκοτώνω
σαν ανάμνηση,
που ξυπνά τις σειρήνες του νου
και τις πυξίδες χάνω πάλι από τα χέρια.
Θα γεύομαι την τελευταία μας γουλιά
σαν τον παράδεισο,
και με πολύχρωμα σκεπάσματα της μέθης
τον πόνο θα καλύπτω και τον θάνατο.
Κλείσε τα μάτια σου,
ακολούθησε με στην παραίσθηση,
θαρρώ πως είναι πιο απαλά τα όνειρα εκεί.
Το ποίημα ανήκει στον Μιχάλη Βάκρινο