ΠΑΡΑΜΥΘΙ Α’
Ψωμί ο χρόνος,
ακριβώς πικρό,
ωσάν το βλέμμα όσων απόκαμαν
και κίνησαν για το βαθύ ταξίδι
το αμεταγλώττιστο.
Μνήμη αμείλικτη το σώμα σου,
ένα κλωνί βασιλικός στ’ αυτί του χάρου.
Πρώτη και μόνη σιγουριά
αυτό που πάντα διαφεύγει
ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ
Όταν φοβήθηκε
έφτιαξε τις λέξεις
Από τότε αγαπάει
πάντοτε δια μέσου
ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Χάνει τα’ αηδόνι την ανάσα του
σώνεται η ψυχούλα του
να τραγουδάει
όλο να τραγουδάει
να ξεπεράσει
να νικήσει τον ζουρνά
που κλαίει ασίγαστος το πανηγύρι του
και θριαμβεύει.
Δένει τραγούδια νέα η αγάπη
και θέλουν όλη την ανάσα σου
για να σε πουν.
Αλλ’ έτσι,
μόνον έτσι σώζεται η ψυχούλα σου
και θριαμβεύει.
Άγρια η αγάπη.
Αυτό ορίζει η αρχή της.
Και τέλος στην πυρά της δεν υπάρχει.
Από τα δυο κανένα.
Συμβαίνει. Απλώς συμβαίνει η αγάπη.
Όπως συμβαίνει η θάλασσα.
—————
Η ευγένειά μου καθόλου φυσική
Κατάγεται από τον κόπο
μιας γυμναστικής
– των σπλάχνων
Για λίγο ζώο
και μια ψίχα φως
(Ο Mέσα Πάνθηρας, 1985)