Πόσο τους κάνω χάζι όλους αυτούς τους ελαφρούς της ζωής, που κάθε που βρέχει, μαζεύονται κάτω από έναν ψεύτικο μανδύα αμυντικότητας, έτοιμοι να «καλυφθούν», να «προστατευθούν» από τη δυνατή μπόρα. Εκείνους, που ανοίγουν την οροφή του αυτοκινήτου τους και τα παντζούρια του σπιτιού τους, αυστηρά και μόνον για να εισέλθει ο Ήλιος.
Αυτούς, που εστιάζουν στις δήθεν «τεχνικές δυσκολίες» μιας βροχερής ημέρας και στο «μουντό» του χρώματός της. Είναι οι ίδιοι, που τρέχουν να βρουν τις φωτογραφικές τους, μόλις τελειώσει τη δουλειά της η μπόρα και δώσει τη σκυτάλη στον Ουρανό, για να πετάξει το τόξο του! Ρώτησαν αλήθεια τη Βροχή, που τόσο απεχθάνονται, αν τους επιτρέπει να το απαθανατίσουν;
Κολλημένοι άνθρωποι. Κολλημένοι στο προφανές. Να «φοβούνται», που τα Ουράνια έβαλαν την ορχήστρα τους να παίξει την πιο ειλικρινή τους συμφωνία.
Για τις σιγανές «βροχές» της ζωής δε, αναστάτωσης ουδεμία. Τις αφήνουν να τους κατακλύζουν, ανήμποροι να τις δουν κάτω απ’ τις μαϊμού διόπτρες τους. Γι’ αυτές εξάλλου, τις αληθινές «μπόρες», δεν κατασκευάστηκε καμία ομπρέλα μέχρι στιγμής. Που να τρέχουν να τη φτιάχνουν τώρα μόνοι τους;
Πόση αβάσταχτη ελαφρότητα να αντέξει ένα «είναι», αλήθεια; Βρέξε Θεέ μου, βρέξε τους κι άλλο!
Πρώτη δημοσίευση κειμένου στην Εναλλακτική Δράση