Οι πιο ωραίοι ποιητές ζούνε στο κέντρο
της πόλης, του χωριού που ζεις και των πραγμάτων,
σίγουρα κάπου θα τους έχεις συναντήσει.
Οι πιο ωραίοι ποιητές έμαθαν το αλφάβητο αλλόκοτα
με το θήτα ξεκίναγαν συνήθως και άφηναν το σίγμα για το τέλος
πράξεις και νούμερα δεν τους απασχολούσαν.
Οι πιο ωραίοι ποιητές δεν είχαν πένες,
ούτε καθαρογράφαν τα γραπτά τους,
άφηναν σημειώσεις σε χαρτάκια, πακέτα τσιγάρων και προσπέκτους
είτε με το ξυράφι ή με το αίμα
και μπλέκαν στη μάρκα, στη διαφήμιση, ολόκληρες ψυχές.
Οι πιο ωραίοι ποιητές θα προτιμούσαν
να περιγράψουν ένα αιδοίο η ένα πιάτο με της φτώχειας λαδερά
παρά να σου μιλούν για ό,τι δεν είχαν ζήσει στο πετσί τους.
Οι πιο ωραίοι ποιητές, δεν βρήκαν έκδοση να ντύσουν τα παιδιά τους
ούτε σε ανθολογίες δεν χωρούν.
Ζουν και μπορούν και να πεθάνουν δίχως έπαινο
δίχως βιβλίο και ίσως δίχως όνομα.
Οι πιο ωραίοι ποιητές, ζωντανοί τριγυρίζουν στον θάνατο
και δεν τους νοιάζει αν ποτέ σου δεν τους διάβασες.
Στο είπα πως ζουν και περιφέρονται στο κέντρο
της πόλης, του χωριού που ζεις και της καρδιάς σου.
(Μιχάλης Βάκρινος – Συλλογή – Νους νεκρός εν τη γενέσει του 2016)