Social
Το κοινωνικό ασανσέρ σταμάτησε μεταξύ 5ου και 6ου.
Έχουμε υπομονή, αλλά ο χώρος είναι λιγοστός.
Πέφτει το φως και σώνεται ο αέρας.
Περιμένουμε τους τεχνικούς να μας απεγκλωβίσουν.
Όμως αργούν. Κι ένας κύριος μόλις λιποθύμησε.
Ηρεμήστε! Είναι στο δρόμο. Οπωσδήποτε έρχονται.
Κάποτε θα ‘ρθουν! (Θα ‘ρθουν;)
Εκείνη η ρημάδα η πινακίδα πριν εισέλθουμε…
Άγονο
Στο Νίκο Τ.,
δυο ασπρόμαυρες φτερούγες
Τη νύχτα που δε σου’ βγαινε το ποίημα
Ό,τι σκατά κι αν μασουλούσες
Ώρα μοναχική και περασμένη
Βάρυνε εικόνα απόλυτη
Εκείνο το έντρομο σκυλί επάνω στη νησίδα
Ώρα αιχμής, σ’ οδό ταχείας κυκλοφορίας
Χωρίς να ξέρει πού το μπρος και πού το πίσω.
Ένα περαστικό οδηγούσες αυτοκίνητο.
Τι κι αν το σκέφτηκες σ’ όλη τη διαδρομή;
Τι κι αν το πασπαλίζεις τώρα καραμελωμένη τύψη;
Σκατά. Ούτε το ίδιο ούτε το ποίημα ωφελεί.
Παιδικότητα
Μου λείπει η αφέλεια των ξύλινων μαχών,
η ευκολία της ξέφρενης χαράς,
της νίκης η κραυγή,
το έπαθλο μειδίαμα των κοριτσιών.
Μου λείπει η κορύφωση της πλησμονής
στο πιο παραδεχτό δικαίωμά της.
*Τα ποιήματα ανήκουν στην τελευταία ποιητική συλλογή του Ντέμη Κωνσταντινίδη, Σε κλειστά βιβλία, Εκδόσεις 24γράμματα, 2017. Για περισσότερα ποιήματα, επισκεφθείτε το ιστολόγιο του ποιητή.