«”Κι η νύχτα λέει της ξαστεριάς δεν έχω αστέρια απόψε
Είναι καιρός για μάτωμα πιο πέρα και από το αίμα
στην ερημιά που νέμεται μειλίχια το πνεύμα”
Γράφοντας εκδικούμαστε τα πράγματα
Αγάπησα πολύ τη δυναμική πεπρωμενοκρατία του Nίτσε
τις θυελλοφόρες κορυφές του Ζαρατούστρα,
έζησα τη μεγάλη ανάσα της δρακόντειας απελπισιάς
που κομματιάζει το στήθος και φτύνει τη λογική.
Ερωτεύτηκα το μαρξισμό, γεμάτος ερωτήματα
για τη ναρκισσευόμενη λογική του,
και πέρασα στην περιπέτεια του κοινωνικού επαναστάτη,
κρατώντας σαν ιψενικός ήρωας ―δηλαδή μοναχικά κι ανώφελα―
τη σημαία του Ιδανικού με πάθος.
Επίσης χώθηκα στη γαλαρία του Φρόυντ
ως ένα σημείο γοητευμένος.
Έτρωγα το χρόνο για να βγω στο ξέφωτο του Ιησού
με την ψυχή οριστικά έκπληκτη.
Συναντήθηκα με το θαύμα σα φίλος.»
(Ν. Κ. Μικρό αυτοχρονικό)