Όσοι -από εκείνο -το σπάνιο είδος ανθρώπων –
είχανε για όραμά τους –
να γίνουνε πουλιά
και -όσοι -από τις στέγες -δεν υπάκουσαν και δεν άνοιξαν τα φτερά
στις προσταγές των γαλάζιων ουράνιων Θείων
ακίνητοι -κατά κοπάδια -κάθισαν -μελετώντας
ξανά -των αποδημητικών τις φωνές
στα ηλεκτροφόρα καλώδια -των δημόσιων
ψυχιατρείων.
Στων κομπιούτερ τα δάση βαθιά -οι τεχνοκράτες
κυνηγοί -παρακολουθούσανε
από μακριά –
ομαδικές αυτοκτονίες αλληλεγγύης σπουργιτών
για δεν μπορέσανε να σώσουνε το σπάνιο -εκείνο-
ανθρώπων το είδος
και τα μικρά φτερωτά τους κεφάλια τσακίζανε σε
καταψύκτες ψυγείων.
(“Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε: Ποιήματα 1978-2002”, Εκδόσεις Καστανιώτη )