Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate,
I am the captain of my soul.
(written in 1875 and published in 1888 in “Book of Verses”, in the section “Life and Death” (Echoes)
Ανίκητος – (Μτφρ. Σεραφείμ Σίγμα)
Πέρα απ’ τη νύχτα που με ζώνει
και τ’ Έρεβος που καρτερεί,
όποιον θεό και αν υπάρχει,
ευχαριστώ που’ χω αδάμαστη ψυχή.
Μέσα στη δίνη των πραγμάτων
δεν επροσκύνησα, δεν έκλαψα γοερά.
Υπό τον ήχο χτυπημάτων
στέκει η κάρα μου ματωμένη αλλά ψηλά.
Πέρα απ΄τα όρια αυτού του τόπου,
όπου φωτίζει μόνο ο Τρόμος της σκιάς,
ο Φόβος ακλόνητο με βρήκε
κι ατρόμητο θα συνεχίσει να με συναντά.
Λίγο με νοιάζει αν πόρτες κλείνουν
κι αν μες την τιμωρία ζω.
Εγώ της μοίρας μου ο αφέντης
και της ψυχής μου ο καπετάνιος είμαι ‘γώ.