April 26, 2017

Εκείν΄ η πρώτη πεθυμιά – Βαλάντης Γαούτσης

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

Μόνο γι΄απόψε, σταγόνες τρεχούμενες να γινόμασταν
σε κάποιο παραθύρι, ίσα για να κατέληγε κοινός ο εγωισμός.
Με βία να μας κατάπινε το περβάζι ξεροσφύρι,
κι εμείς να καμαρώνουμε πως είμαστε, κάποιας βροχής ο καημός.

Μόνο γι΄απόψε, σε εσκεμμένα ραϊσμένο γυαλί
ταξίδι να μας χάριζαν εκείνες, οι άτολμες ενός δειλού στιγμές.
Μα εμείς,σαν τολμηροί παραδεχτήκαμε τη μυρωδιά ΄π΄τις κλίνες,
που ΄κανε την ανοησία μας, να μοιάζει τρυφερή.

Μόνο γι΄απόψε, ας σβήσουμε μια φωτιά, κι ας ποτίσουμε
μια γλάστρα ως απάνω, δείχνοντας ο έρωτας,πώς κρατιέται ζωντανός.
Πρόθυμος να θυσιαστεί, μα και να θυσιάσει για να μην πέσει χάμω
κι εμείς να καμαρώνουμε πως είμαστε, κάποιας βροχής ο στεναγμός.

Μόνο γι΄απόψε, στων δειλών την όραση αν δώσουμε
και ΄κείνοι μας κοιτάξουν, θ΄αντικρίσουν πλήρη την ομορφιά.
Έτσι όπως θα ΄μαστε πικροί,όταν στο στόμα τους μας στάξουν
θα μεθύσουνε που στέρησαν σε κάποιο πάθος τους τη λευτεριά.

Μόνο γι΄απόψε, ω, κι ας είχαμε λιγάκι παραπάνω
απ΄τη βραδιά που ξημερώνει, λες και βιάζεται να μας αποχωριστεί.
Να τρέχαμε σε σώματα,να πλέναμε καθ΄ερωτευμένο που ιδρώνει,
κι ο κόσμος μας ο απέραντος μ΄εμάς να θέλει να λουστεί.

Μονάχα γι΄απόψε, ας γινόμασταν το πιο βαρύ ποτό
των μελλοθάνατων εαυτών μας, θυμόμενοι μια πρώτη προδοσιά.
Τροχάδην στα λαρύγγια μας απολαμβάνοντας τη γεύση των λαθών μας
θα ρέαμε ως την πρώτη πεθυμιά: να ΄ναι κοινός ο εγωισμός μας.

Βαλάντης Γαούτσης

Leave a Comment