Πάνε χρόνια
που πάλευε σαν τον τρελό
κουνούσε ανταριασμένα χέρια, πόδια, πάσχιζε
μ’ ένα πάθος που φλέρταρε κάθε ανάσα με τον πάτο.
Κι ας επέπλεε συφοριασμένα,
δεν προχωρούσε ούτε ένα χιλιοστό μπροστά.
Μόνο κατάπινε κι άλλο απ’ τον βυθό.
Και κατάπινε, κατάπινε,
ώσπου κάποια στιγμή
ένα μικρό καΐκι, προσπερνώντας τον,
έριξε δίπλα του δυο σπασμένα κουπιά.
Κι εκείνος κατάπινε και κατάπινε
μέχρι που σιγά-σιγά
πιασμένος απ’ τα ξεθωριασμένα ξύλα
ξεκίνησε να φλερτάρει με το ελεύθερο.
Οι περισσότεροι νόμιζαν πως
το μόνο που τον έσωζε τόσον καιρό
ήταν το ένστικτο επιβίωσης.
Τώρα, μεσοπέλαγα,
καταπίνει πιο γρήγορα τον πάτο,
αγκαλιάζει πιο σφικτά τα κουπιά.
Στενεύουν τα περιθώρια.
Στην ακτή η άμμος περιμένει
να του κάψει τα πόδια.
Ένα ποίημα που συγκινεί τον πυρήνα της ψυχής. Δίδεται με εύστοχο λόγο μια καίρια θεωρία ζωής. Το κολύμπι προς το στόχο γίνεται πάντα με πόνο μοναχικό, αυστηρά στα βαθυά και με συνοδοιπόρους κάποια λίγια “κουπιά”. Εύγε κ. Ιωαννίδου.
E. Παπαϊωάννου