Άλλη μία άυπνη νύχτα. Με σκέπαστρο, καφέ κι αγάπη να κοιμάται σε διπλανά δωμάτια -η βασική διαφορά της δικής μου αυπνίας, σε σχέση με άλλων, που οι τραγωδίες τους ξεπερνούν κατά πολύ τις κωμωδίες τους, αφήνοντας τις ελπίδες τους ακάλυπτες, άνυδρες.
Τα νέα στις ειδήσεις, κατέληξαν πια να μην είναι νέα. Για κάποιους, τα εικοσιτετράωρα είναι τόσο αβέβαια, τόσο αιματηρά. Ο φόβος για το “τώρα”, είναι η μόνη και μόνιμη συνισταμένη της πραγματικότητάς τους. Ίσως να μην προλάβουν ποτέ να ασχοληθούν με απλές, ανθρώπινες, ανούσιες ή ουσιαστικές έγνοιες. Ίσως τα Όνειρα, να’ ναι η τελευταία, αναφαίρετη πολυτέλεια που τους απέμεινε, την ίδια ώρα που στο κατώφλι τους καραδοκεί μία πείνα, ένα όπλο, μία βόμβα, ένα θανατικό, ένα α-τύχημα.
Κάποιοι άλλοι, σκέφτομαι, έχουμε ακόμη τόσες πολυτέλειες να νανουρίζουν τα βράδια μας. Την πολυτέλεια της μελαγχολίας, της κακιάς ώρας, του κακού καιρού. Και την άνεση των στιγμών χαράς, την άνεση της επόμενης ημέρας, του ακόμη λίγου χρόνου.
Κάποιοι απ΄τους πολυτελείς, ξαπλώνουν κι απόψε ήρεμοι, ευγνώμονες, γιατί έμαθαν να μετρούν αυτά που έχουν παρά αυτά που δεν έχουν. Και να αρκούνται στο τελικό μέτρημα. Άλλοι πάλι, συνεχίζουν να ματώνουν πάνω από κάμποσες σκέψεις και λέξεις, μη μπορώντας να αποδεχθούν την ανισότητα αυτής της κατανομής. Κι άλλοι, συνεχίζουν να γυρνάνε την κουβέρτα, αγχωμένοι για τα χρηματιστήρια της ζωής τους, πικραμένοι για τη μοίρα να μην έχουν βρει έναν καλό σύνευνο να κοιμηθεί πλάι τους, ούτε μια καλή ενασχόληση αντάξια των προσόντων τους και των προσδοκιών των άλλων, ούτε καν ένα αντικαταθλιπτικό αντάξιο της μελαγχολίας τους.
Και κάπως έτσι, τα νέα θα συνεχίζουν να μην είναι πια νέα. Τα Όνειρα να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα. Και τα βράδια να μην νυχτώνουν ισότιμα παντού.
Ας μη φταίει όμως πάντα κάποιος άλλος για το ανισομερές του κόσμου. Ας μην ευθύνεται σε κάθε στιγμή η κακή η μοίρα, η άδικη η ζωή, η ανίκανη η κυβέρνηση, η άτιμη η κοινωνία, τα άμυαλα τα καθεστώτα, οι ψεύτικοι οι φίλοι, οι άκαρδοι οι άνθρωποι.
Ας φταίμε και λίγο εμείς. Ας φταίμε κυρίως εμείς. Εμείς, που γιατί όχι, αυτό και το επόμενο βράδυ πριν πάμε για ύπνο, να κοιτάξουμε να κάνουμε κάτι. Κάτι, που να αλλάξει τη δική μας τη νύχτα. Κάτι που να κάνει το αύριο που ξημερώνει, λίγο καλύτερο, λίγο φωτεινότερο, λίγο πιο δίκαιο μέσα μας.
Εμείς, που έχουμε ακόμη την πολυτέλεια να μπορούμε να μετράμε. Που ακούμε τα λόγια του Καζαντζάκη, να μας φωνάζουν «Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω», την ίδια ώρα που σε κάθε χαλέπι αυτής της γης, κάποιων τα Όνειρα θα καίνε, ακολουθώντας διαδοχικά τα κουφάρια τους, που έχουν ήδη γίνει στάχτη.
24 Απρίλη 2017, κατά την διάρκεια του Συριακού Εμφυλίου
Πρώτη δημοσίευση στην Εναλλακτική Δράση