Aντώνης Γεωργίου – Αντιστρόφως ανάλογα

“Όσο μεγαλώνει η ηλικία

λιγοστεύουν τα τηλέφωνα στην ατζέντα,

λιγοστεύουν οι φίλοι οι καθημερινοί,

λιγοστεύουν τα βράδια έξω.

Μαζί και οι δρόμοι και οι τόποι στενεύουν

γίνεται πια ο κόσμος όλος ένα δυο δωμάτια,

όμορφα τακτοποιημένα

με στιλ και φινέτσα, μια τηλεόραση, ένα βιβλίο.

Ακόμα και η αγριάδα της μοναξιάς λιγοστεύει.

Όχι η μοναξιά η ίδια.

Πληθαίνει αυτή με γεωμετρική πρόοδο

γεμίζει κάθε γωνιά και κάθε χαραμάδα.

Δεν χωράει πλέον κανένας άλλος.

Μα δεν μας τρομάζει πια.

Μάλλον η όποια προσπάθεια υπέρβασής της

πανικοβάλλει.

Και όσο λιγοστεύουν τα χρόνια

λιγοστεύουν τα λόγια που θέλεις να πεις,

τα λόγια που θέλεις να ακούσεις,

και όσο μεγαλώνει η ηλικία,

μικραίνουν οι σκέψεις

ξαναγίνονται μωρού παιδιού

και όπως τότε τους αρκεί

μια αγκαλιά και ένα φιλί,

μα πού να βρεθεί;”

(Αντώνης Γεωργίου, Κύπριος Ποιητής, «Πανσέληνος παρά μία», Γαβριηλίδης, Αθήνα 2006)