Από παιδί επίμονα με ενοχλούσε
αυτή η Φωνή.
Γύρευε με λύσσα.
Απαιτούσε με μανία
να μάθει:
«Γιατί σε μένα; Γιατί;»
Ώσπου μια μέρα με ξύπνησαν τα γέλια της.
Καθόταν πάνω στο αναπηρικό.
Έπινε καφέ με τις ρόδες του.
Ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα να γελά.
Την κοίταξα κατάματα.
Κατάστηθα.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα,
προς τί
η ερώτηση
όλα αυτά τα χρόνια,
όλες αυτές τις νύχτες.
«Amor Fati»
της απάντησα.
Αυτό ήταν.
Ησύχασε.
Από τότε, δε με ενόχλησε ποτέ.
Έπαψε πια να’ ναι λυσσασμένη. Δεν έχει λόγο.
Μοναχά την ακούω κάθε βράδυ να γελάει.
Γελάει,
μαζί με τον καλύτερό της φίλο,
μαζί μ’ αυτές τις δυο τις ρόδες.
Αχ πόσα χρόνια μου πήρε να καταλάβω
πως καλύτερος φίλος για τον καθένα μας
είναι και κάτι άλλο.
Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εναλλακτική Δράση.