Σαν σημερα, 22 Φεβρουαρίου, γεννήθηκε ο ήρωας της Κύπρου και του κόσμου, ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, οδηγός ταξι στο επάγγελμα, ο Γρηγορης Αυξεντίου. Εκείνος, ο πελώριος Άνθρωπος, «που ‘μαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη «Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α».
Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, ήταν Κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, που έδωσε αμέτρητες μάχες κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 εναντίον της Αγγλικής κατοχής. Ο μόλις 29 ετών Αυξεντίου, καήκε ζωντανός στο κρησφύγετό του στα βουνά του Μαχαιρά, μετά από πολύωρη μάχη με τους Άγγλους στρατιώτες. Τόσο μικροί ήταν απέναντί του, που το μόνο που τους απέμενε να κάνουν προκειμένου να τον “νικήσουν”, ήταν να τον κάψουν ζωντανό, κοιτώντας τον από μακρυά, νομίζοντας πως τον έχουν αφανήσει.
Ο νεαρός Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, είναι ακόμη μια τρανή απόδειξη πως μόνο με πράξεις ουσίας δικαιούται κανείς να θεωρείται δάσκαλος της ζωής. Με την γεμάτη τόλμη πράξη του ολοκαυτώματός του, έδειξε τι σημαίνει να πεθαίνει κανείς σαν αετός, στο βωμό της μεγαλύτερης αξίας της ζωής, της Ελευθερίας.
Ο μεγάλος Γιάννης Ρίτσος, αισθανόμενος δέος μπροστά στο μεγαλείο του «Σταυραετού του Μαχαιρά», έγραψε τον “Αποχαιρετισμό”. Στο πιο κάτω ηχητικό, ο ποιητής απαγγέλει μοναδικά, τον “Αποχαιρετισμό”, που έγραψε για τον ήρωα.
«Γεια σας… Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος, όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου. Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το θάνατο. Το ‘μαθα…»
Μέρος του ποιήματός του, μελοποίησε τόσο όμορφα ο Νίκος Καλλίτσης. Ηχητικό απόσπασμα και από την απαγγελία του Ρίτσου. Τραγούδα ο Γιάννης Θωμόπουλος.
Το ποίημα μελοποιήθηκε επίσης, και από τον Κύπριο μουσικοσυνθέτη Μάριο Τόκα. Τραγουδά μοναδικά, ο Κύπριος Κώστας Χατζηχριστοδούλου.
Η μάνα του ήρωα, Αντωνού Αυξεντίου, παραμερίζοντας τον αμέτρητο πόνο και σπαραγμό της, έγραψε ένα μοναδικό ποίημα για το γιό της, έναν συγκλονιστικό Αποχαιρετισμό, έτσι όπως πρέπει σε έναν τέτοιο λεβέντη που γέννησε.
Σήμερον που σ’ αντίκρισα (Ξύπνα Γληόρη)
τζι είδα την ζωγραφκιάν σου,
την τόλμην σου φαντάστηκα
τζιαι την παλληκαρκάν σου.Να μεν σε πιάσουν ζωντανόν
τζι ας ήταν όπως τύχει,
αφού για την Πατρίδα μας
το γαίμα σου εχύθην.Ξύπνα Γληόρη μου να δεις
που κόντεψεν η Νίκη,
τζι εσέναν βάλλουσιν μπροστά
γιατί σ’ εσέν’ ανήκει.Μια μάνα τέτοιου ήρωα
εν προσβολή να κλάψει,
προσβάλλει τον λεβέντη της,
τζιείνον που θ’ απολάψει.
Χαλάλιν της Πατρίδος μου
ο γιος μου, η ζωή μου,
τζι αφού εν επαραδόθηκεν
τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζήν μου.